Ayo Cu! Hallo Su!

In Nederland sneeuwt het ondertussen heftig. Ik mis het niet!

Alweer 11 dagen geleden dat ik jullie op de hoogte heb gehouden. Alleen maar positief, want t was te druk en te lekker weer om te vertellen. De dag nadat ik mijn laatste blog geschreven had wilde we naar het slavenmuseum: Kursa Holanda. Beetje cultuur opsnuiven met behulp van een gids die van horen zeggen in de ochtend rondleidingen geeft. Maar helaas alleen op vrijdag was de rondleiding ' s middags... Typisch iets voor Curaçao. We zijn dus niet gegaan. (Later die week zijn we wel gegaan, maar het viel erg tegen. De vrouw sprak zo slecht Nederlands dat we heel erg ons best moesten doen om haar te kunnen verstaan. We moesten daar ook wel weer om lachen hoor. Daarbij ging het over hele andere dingen, zoals de evolutietheorie. En wat ze vertelde wisten we eigenlijk allemaal al).
Maar goed, die dag na mijn blog zijn we de grote cruiseschepen gaan bekijken van dichtbij en dan konden we meteen vragen naar een cruise naar Suriname. Oh mijn God, wat zijn die dingen enorm en 'streng' beveiligd! We mochten er eigenlijk niet heen maar ons lieve lachje bracht ons klein stukje verder (bij de ene bewaker dan) die andere zag ons liever verdwijnen. Op t schip zijn we nooit geweest. Maar we kwamen wel te weten dat er geen cruise te krijgen was naar Suriname. Dat was jammer.
Ik ben die dag opzoek gegaan naar een vlucht en kwam tot mijn grootste verrassing een vlucht tegen van €32,- per persoon! Geen bijkomende kosten. Meteen geboekt en 20 januari zouden we de Caribische stranden, onze lieve huisgenootjes en het feesteiland verlaten voor het geheel andere Suriname, maar daar later meer over.

Ondertussen hebben we ook de Christoffelberg beklommen. Ja, echt beklommen! Ik heb in mijn jongere jaartjes (;)) heel wat bergen beklommen, maar nooit zoals deze. Deze 325 meter hoge berg is het hoogste punt van Curaçao en daar hebben wij gestaan. Het was de laatste slechte dag met regen. Er lagen overal plassen en het pad waar we over moesten zag er niet uit alsof we goed liepen. Het zag er niet uit alsof vele mensen voor ons het al bewandeld hadden, lage bomen waar zelfs ik voor moest bukken. Daarbij moest ik echt mijn armen gebruiken om mezelf op te trekken. Conditioneel was het ook zwaarder dan ik dacht, vooral het begin. Maar zodra het echte klimwerk kwam was ik niet moe meer. De adrenaline die dan door je lichaam gaat neemt t over. Dat laatste stuk klimmen wat namelijk niet geheel ongevaarlijk, stapte je mis kon je wel eens onderaan de berg liggen. Het was ook echt klimmen, met handen en voeten tussen rotsen, waar je niet al te dik kan zijn, want dan pas je er niet tussen.
Na ongeveer een uur stonden we bovenop de berg uitkijkend over Curaçao. Helaas niet heel Curaçao vanwege het weer. We zagen vanuit de zee regen aankomen en binnen paar minuten regende het en totdat we weer halverwege beneden waren heeft het gehoosd. Het afdalen was daardoor nog spannender, het was glad. De regen heeft deze ervaring voor mij alleen maar beter gemaakt. Het maakte het nog avontuurlijker en de berg was eigenlijk mooier. De stenen en de grond hadden mooie kleuren. Alleen het uitzicht op de top was minder ver.

Afgelopen week heb ik mijn eerste en laatste werkdag op het eiland gehad. Ik heb onze schilder geholpen bij het verven van ons huis, wat nu geel is in plaats van het veel mooiere blauw. We zijn ook nog naar wat feestjes gegaan en we zijn veel uiteten geweest. Het einde kwam voor iedereen een beetje in zicht. Alles was zo'n beetje de laatste keer en ik merkte dat ik ook echt wel toe was aan iets nieuws, aan Su! Wat trouwens ook nog wat werk was. Volgens mijn oom in Su moesten we naar het consulaat gaan om te kijken voor de toeristenkaart (soort visum, maar dan goedkoper). Het bleek dat we echt een ticket nodig hadden waaruit blijkt dat je Su verlaat. Anders kom je er gewoon niet in. Dus wij nog even klein beetje stressie -ik althans- zoeken naar een oplossing. Dit betekende dus dat we nu al moesten beslissen wanneer we Su gaan verlaten en waarheen. Maar goed, 21 februari vliegen we naar Belem in Brazilië. Carnaval en Biet haar verjaardag vieren we dus in Su. Carnaval wilde we graag in Brazilië meemaken, maar veel te duur om voor die tijd te vliegen.

Dus.... Suriname!
Eerst nog even het vliegtuig. We stonden praktisch al op de startbaan toen het vliegtuig terug naar de gate moest. De immigratiepolitie kwam het vliegtuig binnen en de man schuin achter ons werd opgepakt... Gelukkig bleef de man rustig. Hij werd geboeid afgevoerd. Vaag hoorde we iets over dat hij terug moest naar Nederland. Maar wat er precies was zullen we helaas nooit weten.

En nu dan echt Su! Ik weet nu al dat ik bij het vertellen van mijn eerste indruk tientallen dingen zal vergeten. We vlogen boven Suriname en we zagen alleen maar bos, met af en toe een heel klein dorpje.. Een grote bruine rivier stroomde door de jungle.
Het eerste opvallende ding op de grond: onze taxichaffeur was alles behalve relax en hij wilde snelsnel alles doen. Niks luie Surinamer haha. En toen stapte hij rechts achter het stuur. OHJA, ze rijden hier links...
Langs de weg stonden bordjes van hout met de straatnamen erop. Gewoon een plank met letters erop. Langs de weg zagen we tientallen winkels/ fabrieken voor hout. De huisjes waren ook bijna allemaal van hout en bijna allemaal hebben ze een balkon.
Veel dieren langs de weg, koeien, katten, honden, geiten. Iedereen liep op zijn blote voeten. Kinderen speelde langs de weg waar ze met 100km/pu langs rijden. Mannen waren zware dingen aan het sjouwen. De geur die ik rook kan ik niet beschrijven, maar was zo bekend!
In het vliegtuig zei ik al tegen Biet dat ik niet besef dat we naar een ander land gaan. We komen van Curaçao, wat zee heeft en stranden, echt 'vakantiegevoel'. Maar zee en strand heb ik in Nederland ook. Niet zoals op Curaçao natuurlijk, maar nu gaan we naar een plek wat dat niet heeft. Een land dat voornamelijk bestaat uit bomen.
Toen we in Suriname richting Paramaribo reden dacht ik ook, ik ben in een soort land waar ik nog nooit ben geweest! Zelfs Indonesië niet. En dat vind ik juist zo leuk aan reizen! Ik ben helemaal blij/gelukkig.

We slapen in het huize Ghomti van Rashil, dat dus mijn neef blijkt te zijn (zoon van oom Gilbert). Het Zit op 900m van het centrum.
Rashil doet nu al veel voor ons. Hij heeft veel contacten waardoor hij ervoor zorgt dat we niet te veel betalen. Gisteren heeft hij ons meteen de stad laten zien en we zijn bij zijn moeder roti gaan halen. We zijn toen ook langs mama's straat gereden: Geertruideatraat. Waar haar oude huis vervangen is door een ander huis.
De roti was overigens heerlijk. Niet zoals thuis, nu zat er aubergine in met pompoen en kip natuurlijk.
We hebben hier een mooie keuken, met wasmachine, alles erop en eraan. Een bank, een warme douche (goddelijk!!! die bank en die douche) We hebben een grote kamer met 2 persoonsbed en airco.
Het komt helemaal goed hier!!...

Hakuna matata!
L.O.V.E.