Belém on a shoestring
Door: Ycvi
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
26 Februari 2013 | Brazilië, Fortaleza
Voordat je dit bericht leest wil ik je waarschuwen dat er zeer schokkende dingen instaan. Denk je het niet aan te kunnen, lees niet verder. Anders, succes en stetkte!
Olá queridos!
Na de zware tocht in de jungle waren we toe aan zon, zee en strand.
Nadat we Bianca's 22e verjaardag in Suriname gevierd hadden, zijn we vertrokken naar Belém, Brazilië.
Ik hou van Suriname en ik moet zeggen dat ik best wel veel moeite had met het vertrek uit Suriname...
Belém, Brazilië: weer een totaal ander land, plaats. Ze spreken werkelijk waar geen woord Engels hier. Alles is in het Portugees en ze doen ook net alsof je het snapt door gewoon zonder gebaren verder te ratelen. Sommige dingen herken ik vanuit het Spaans, maar dat zijn niet veel woorden. Gelukkig had ik van een collega het handige pointboekje gekregen waar we de eerste dagen goed gebruik van konden maken.
De huizen staan dicht op elkaar en er is veel hoogbouw. Het verschil tussen rijke en arme buurten is duidelijk zichtbaar. De straten lopen niet meer vlak en het leven is letterlijk en figuurlijk op straat. Alles wat je je maar kan bedenken is op straat te koop. Van paraplu's tot sdkaarten, vliegenmeppers tot eten en drinken. Overal lopen mannetjes en vrouwtjes spullen te verkopen. Er zijn ook behoorlijk wat zwervers, van wie we de laatste avond behoorlijk heftig last van hebben gehad.... Later meer hierover.
En buiten de echte straatverkoop is er in Belém ook een immens grote markt! Je kan er gewoon niet omheen. Bij een markt denk ik aan de Albert Cuyp en aan al die marktmannetjes die lopen te schreeuwen om je aandacht te kunnen krijgen zodat je misschien wat koopt. In Belém doen ze niet aan schreeuwen, ze staan gewoon met een microfoon in hun hand mensen te lokken, in het Portugees natuurlijk, dus aan ons hadden ze een slechte;) In winkels staan ze ook met een microfoon om je spullen "aan te praten".
Uiteten gaan was nog lastig. Er zijn hier veel "restaurantjes" waar je zelf moet opscheppen uit een bak (soort ijsscheppen), dat trok ons niet echt. (Achteraf is dat het bekende kilo-eten, waar je betaald voor het aantal grammen/kilo's dienje opschept). Maar wat er buiten op straat gebeurde trok ons wel. Even proeven van de echte Braziliaanse cultuur en midden op straat in een rijtje gaan zitten voor een soort festivalkarretje dat vers fastfood maakt. (Beter kan ik het niet uitleggen, maar vele Brazilianen zitten in de rij, met een tv erbij niet te vergeten). We werden behoorlijk aangestaard, zonder enige schaamte van de Brazilianen. Ze bleven maar staren. Het was leuk om even van dit gebruik te proeven en het was nog lekker ook.
De mooie stranden die we op google hadden gezien van Belém zijn gelogen. In ieder geval waar wij zitten. Wij zaten aan de haven, met mooi bruin water. We moeten ook niet meteen in een klap veranderen van situatie. We bouwen het op door in Brazilië aan de "Surinaamse waterkant" te zitten;)
Belém staat bekend om de manjabomen en dat is dan weer niet gelogen, zeker niet. Het stikt in Belém van de manjabomen en terwijl het in Suriname geen manja tijd meer was, hangen in Belém de bomen nog helemaal vol.
Elke dag rond 16.00uur valt er een plens water uit de hemel, heel typisch maar serieus elke dag rond dezelfde tijd. Tegen de avond lopen de straten leeg en zie je enkel nog wat zwervers liggen onder de afdakjes (en natuurlijk de eettent). En als het donker wordt zie je de vele vuilnisvrouwen de troep van de straten opruimen. Zo eindigt de dag in Belém en kan de nieuwe dag weer fris en fruitig beginnen.
Belém, de plek waar glitters op de broeken, geblondeerd haar, lange rokken en honden met strikjes helemaal hip zijn.
Ik ben benieuwd of het plaatselijk of landelijk is.
Vanuit Belém hebben we (met enige moeite met het regelen) de bus gepakt naar Fortaleza. Nee, geen vliegtuig dit keer. Backpackers-like-lowbudget 27 uur met de bus. En inderdaad, dit doen we voornamelijk om geld te besparen, maar ook om de omgeving te kunnen zien tijdens de busrit. En na 5 verschillende vliegtuigen in 2 maanden gezien te hebben, is zo'n busrit ook wel "bijzonder". (Het ging eigenlijk best wel snel en we hebben echt wel wat van Brazilië kunnen zien, vooral natuur en kleine dorpjes).
Ik ben blij dat we uit Belém weg zijn. Want al het moois wat ik hierboven vertel heeft de laatste avond plaats gemaakt voor haat aan de stad, aan de zwervers.
We zijn namelijk op nog geen 5 meter voor ons hotel bedreigd met een groot vleesmes en beroofd.... Lichamelijk hebben we niks, hij heeft ons met geen vinger aangeraakt, maar de schrik zit er goed in!
Geluk bij een ongeluk was dat Biet haar portemonnee in het hotel had gelaten waar haar paspoort in zat, ik mijn paspoort eruit gehaald had en eigenlijk alleen de camera, de hotelkamersleutel en zo'n 50€ gejat zijn (en het pointboekje...) Maar dat beeld gaat helaas niet zo snel weg...
Ik ben op het moment paranoïde voor alle mensen om me heen, ik bedenk me allemaal erge scenario's wat er nog meer kan gebeuren en wat ik dan zou doen, ik zie alles steeds weer voor me (helemaal als ik m'n ogen sluit) en ik ben moe van het huilen. Vooral als het donker is heb ik hier last van.
Ik had niet gedacht dat ik dit zo heftig zou ervaren.
Maar we weten dat we goed gehandeld hebben, ik heb zonder moeilijk te doen de spullen afgegeven en Biet schreeuwde alles en iedereen bij elkaar waardoor vele omstanders het zagen en we heel goed opgevangen werden.
Het gekke is dat er elke avond politie bij ons hotel staat, toen natuurlijk niet... En al die mensen steeds die geen engels spreken, stond er nu ineens een man voor ons die dat wel deed. Hij heeft ons heel erg geholpen en is met ons meegegaan naar de politie...
Hoezeer ik Bianca deze ervaring natuurlijk had ontnomen, ik ben toch blij dat ik deze gebeurtenis kan delen met haar in mijn eigen taal! We steunen elkaar, we komen eroverheen, we zijn sterk!
Heel typisch ook dat de dag van vertrek een grauwe dag was in Belém en dat de volgende dag het zonnetje weer volop scheen. Een nieuw begin...
Lieve lezers, geschrokken?
Ik ben erg persoonlijk geweest in dit verslag, voornamelijk om het van me af te schrijven en ik eerlijk wil zijn tegenover jullie maar ook tegenover mezelf. Dit verslag is niet bedoeld om jullie zorgen te maken!! Doe dat ajb niet, want ik kan echt ook nog wel genieten! :) Het zonnetje lacht in ieder geval weer. Ik pas gewoon nog meer op, we leren hiervan! ;)
Maar goed queridos, nog even volhouden, zowel jullie als ik/wij. De komende 3 weken is het nog de bedoeling om een leuk Brazilië te ontdekken voordat we terug zijn in het oh zo koude Nederland. Zorgen jullie even dat de sneeuw weg is als we aankomen en dat het minstens 15 graden is?
Alvast bedankt!
Tot over 3 weken (of later) in levende lijven:)
Hakuna matata!! I try!
Love,
Yvje
Ps. Vin, Kim, Ilse, Sels, Tesje, Surii, Paulus en natuurlijk mijn lieve familie, bedankt voor jullie steun en lieve woorden! Ik waardeer het en ik vind het echt heel fijn!
X
Olá queridos!
Na de zware tocht in de jungle waren we toe aan zon, zee en strand.
Nadat we Bianca's 22e verjaardag in Suriname gevierd hadden, zijn we vertrokken naar Belém, Brazilië.
Ik hou van Suriname en ik moet zeggen dat ik best wel veel moeite had met het vertrek uit Suriname...
Belém, Brazilië: weer een totaal ander land, plaats. Ze spreken werkelijk waar geen woord Engels hier. Alles is in het Portugees en ze doen ook net alsof je het snapt door gewoon zonder gebaren verder te ratelen. Sommige dingen herken ik vanuit het Spaans, maar dat zijn niet veel woorden. Gelukkig had ik van een collega het handige pointboekje gekregen waar we de eerste dagen goed gebruik van konden maken.
De huizen staan dicht op elkaar en er is veel hoogbouw. Het verschil tussen rijke en arme buurten is duidelijk zichtbaar. De straten lopen niet meer vlak en het leven is letterlijk en figuurlijk op straat. Alles wat je je maar kan bedenken is op straat te koop. Van paraplu's tot sdkaarten, vliegenmeppers tot eten en drinken. Overal lopen mannetjes en vrouwtjes spullen te verkopen. Er zijn ook behoorlijk wat zwervers, van wie we de laatste avond behoorlijk heftig last van hebben gehad.... Later meer hierover.
En buiten de echte straatverkoop is er in Belém ook een immens grote markt! Je kan er gewoon niet omheen. Bij een markt denk ik aan de Albert Cuyp en aan al die marktmannetjes die lopen te schreeuwen om je aandacht te kunnen krijgen zodat je misschien wat koopt. In Belém doen ze niet aan schreeuwen, ze staan gewoon met een microfoon in hun hand mensen te lokken, in het Portugees natuurlijk, dus aan ons hadden ze een slechte;) In winkels staan ze ook met een microfoon om je spullen "aan te praten".
Uiteten gaan was nog lastig. Er zijn hier veel "restaurantjes" waar je zelf moet opscheppen uit een bak (soort ijsscheppen), dat trok ons niet echt. (Achteraf is dat het bekende kilo-eten, waar je betaald voor het aantal grammen/kilo's dienje opschept). Maar wat er buiten op straat gebeurde trok ons wel. Even proeven van de echte Braziliaanse cultuur en midden op straat in een rijtje gaan zitten voor een soort festivalkarretje dat vers fastfood maakt. (Beter kan ik het niet uitleggen, maar vele Brazilianen zitten in de rij, met een tv erbij niet te vergeten). We werden behoorlijk aangestaard, zonder enige schaamte van de Brazilianen. Ze bleven maar staren. Het was leuk om even van dit gebruik te proeven en het was nog lekker ook.
De mooie stranden die we op google hadden gezien van Belém zijn gelogen. In ieder geval waar wij zitten. Wij zaten aan de haven, met mooi bruin water. We moeten ook niet meteen in een klap veranderen van situatie. We bouwen het op door in Brazilië aan de "Surinaamse waterkant" te zitten;)
Belém staat bekend om de manjabomen en dat is dan weer niet gelogen, zeker niet. Het stikt in Belém van de manjabomen en terwijl het in Suriname geen manja tijd meer was, hangen in Belém de bomen nog helemaal vol.
Elke dag rond 16.00uur valt er een plens water uit de hemel, heel typisch maar serieus elke dag rond dezelfde tijd. Tegen de avond lopen de straten leeg en zie je enkel nog wat zwervers liggen onder de afdakjes (en natuurlijk de eettent). En als het donker wordt zie je de vele vuilnisvrouwen de troep van de straten opruimen. Zo eindigt de dag in Belém en kan de nieuwe dag weer fris en fruitig beginnen.
Belém, de plek waar glitters op de broeken, geblondeerd haar, lange rokken en honden met strikjes helemaal hip zijn.
Ik ben benieuwd of het plaatselijk of landelijk is.
Vanuit Belém hebben we (met enige moeite met het regelen) de bus gepakt naar Fortaleza. Nee, geen vliegtuig dit keer. Backpackers-like-lowbudget 27 uur met de bus. En inderdaad, dit doen we voornamelijk om geld te besparen, maar ook om de omgeving te kunnen zien tijdens de busrit. En na 5 verschillende vliegtuigen in 2 maanden gezien te hebben, is zo'n busrit ook wel "bijzonder". (Het ging eigenlijk best wel snel en we hebben echt wel wat van Brazilië kunnen zien, vooral natuur en kleine dorpjes).
Ik ben blij dat we uit Belém weg zijn. Want al het moois wat ik hierboven vertel heeft de laatste avond plaats gemaakt voor haat aan de stad, aan de zwervers.
We zijn namelijk op nog geen 5 meter voor ons hotel bedreigd met een groot vleesmes en beroofd.... Lichamelijk hebben we niks, hij heeft ons met geen vinger aangeraakt, maar de schrik zit er goed in!
Geluk bij een ongeluk was dat Biet haar portemonnee in het hotel had gelaten waar haar paspoort in zat, ik mijn paspoort eruit gehaald had en eigenlijk alleen de camera, de hotelkamersleutel en zo'n 50€ gejat zijn (en het pointboekje...) Maar dat beeld gaat helaas niet zo snel weg...
Ik ben op het moment paranoïde voor alle mensen om me heen, ik bedenk me allemaal erge scenario's wat er nog meer kan gebeuren en wat ik dan zou doen, ik zie alles steeds weer voor me (helemaal als ik m'n ogen sluit) en ik ben moe van het huilen. Vooral als het donker is heb ik hier last van.
Ik had niet gedacht dat ik dit zo heftig zou ervaren.
Maar we weten dat we goed gehandeld hebben, ik heb zonder moeilijk te doen de spullen afgegeven en Biet schreeuwde alles en iedereen bij elkaar waardoor vele omstanders het zagen en we heel goed opgevangen werden.
Het gekke is dat er elke avond politie bij ons hotel staat, toen natuurlijk niet... En al die mensen steeds die geen engels spreken, stond er nu ineens een man voor ons die dat wel deed. Hij heeft ons heel erg geholpen en is met ons meegegaan naar de politie...
Hoezeer ik Bianca deze ervaring natuurlijk had ontnomen, ik ben toch blij dat ik deze gebeurtenis kan delen met haar in mijn eigen taal! We steunen elkaar, we komen eroverheen, we zijn sterk!
Heel typisch ook dat de dag van vertrek een grauwe dag was in Belém en dat de volgende dag het zonnetje weer volop scheen. Een nieuw begin...
Lieve lezers, geschrokken?
Ik ben erg persoonlijk geweest in dit verslag, voornamelijk om het van me af te schrijven en ik eerlijk wil zijn tegenover jullie maar ook tegenover mezelf. Dit verslag is niet bedoeld om jullie zorgen te maken!! Doe dat ajb niet, want ik kan echt ook nog wel genieten! :) Het zonnetje lacht in ieder geval weer. Ik pas gewoon nog meer op, we leren hiervan! ;)
Maar goed queridos, nog even volhouden, zowel jullie als ik/wij. De komende 3 weken is het nog de bedoeling om een leuk Brazilië te ontdekken voordat we terug zijn in het oh zo koude Nederland. Zorgen jullie even dat de sneeuw weg is als we aankomen en dat het minstens 15 graden is?
Alvast bedankt!
Tot over 3 weken (of later) in levende lijven:)
Hakuna matata!! I try!
Love,
Yvje
Ps. Vin, Kim, Ilse, Sels, Tesje, Surii, Paulus en natuurlijk mijn lieve familie, bedankt voor jullie steun en lieve woorden! Ik waardeer het en ik vind het echt heel fijn!
X
-
26 Februari 2013 - 21:56
Ellen P.:
Nou nou Yvon! Wat een verhaal!!! Gelukkig is alles 'goed' afgelopen, logisch dat de schrik er in zit. Respect voor jullie dat jullie de draad weer oppakken en nog willen en gaan genieten laatste drie weken. Ik hoop voor jullie dat het overige Brazilie avontuur jullie veel goeds zal brengen, met vooral veel zon, mooie stranden en aardige mensen!
Rustig aan en geniet! Liefs Ellen -
26 Februari 2013 - 22:45
Tineke Booten:
Wauw yvvi en Bianca wat een verhaal. Wat een schrik. Maar wat dapper van jullie dat de draad weer wordt opgepakt en jullie je niet klein laten krijgen door dit soort idioten .
Ik geniet elke keer weer van jullie verhaal en hoe jullie de dingen doen en beleven, maar dit was inderdaad heel heftig .
Ik wens jullie nog heel veel plezier maar ook sterkte en dat dit maar snel een plekje mag krijgen zodat jullie weer een beetje rust in jezelf vindt.
Toi toi toi Good Luck .
Lieve groetjes Tineke . -
27 Februari 2013 - 04:40
Pieter:
Oei oei oei, wat een drama... Maargoed, probeer het idd goed te verwerken en geniet nog van de komende weken!! -
27 Februari 2013 - 13:08
Tessa:
(L) u,
geniet nog maar goed van die laatste 3 weekjes! voor je het weet is het voorbij! -
27 Februari 2013 - 18:05
Kim Inholland:
Hi Skattie,
Wat een verhaal en belevenissen. Lijkt me inderdaad heftig om mee te maken. Wat fijn dat jullie samen zijn en niet alleen. Nooit meer waardevolle spullen mee de straat op dus...
Ik hoop dat het niet de laatste drie weken van plezier zal ontnemen en dat jullie nog kunnen genieten. Maar zo positief als jij bent, moet dat wel lukken.
Geniet!
Liefs -
27 Februari 2013 - 22:00
Marilette:
Lieve yvon.
Wat ontzettend heftig voor jullie!! Niet fijn om mee te maken. Maar onthou....het gaat zo'n sukkel alleen om de spullen dus niks persoonlijks! Fijn dat jullie elkaar daar hebben. Lekker nog genieten de laatste weekjes!
Liefs -
02 Maart 2013 - 17:38
Tante Edith:
Hallo Yvonne en Bianca,
Dat is even schrikken.Maar gelukkig is alles goed af gelopen.God zij dank.Ben blij dat jullie de moed en kracht vinden om toch nog wat te genieten.Ik hoop dat je toch,ook al heb je dit meegemaakt,nog genoeg mooie dingen mag ervaren en weer zal kunnen genieten van het goede dat er nog bestaat in dit land.
Het is inderdaad een ervaring waar je veel uit kan leren.De bedachtzaamheid maar ook hoe je met zo'n situatie omgaat en verwerkt.Ik heb ook wel eens dat ik denk, wat zou ik doen als dat gebeurt?Hoe ga ik handelen?Dat weet je pas als je er mee geconfronteerd wordt.
Maar probeer nog te genieten van jullie laatste weken .En waarschijnlijk is het dan hier al een beetje lente.Mocht die witte hoed dan toch nog vallen dan is het om jullie eraan te herinneren dan je weer echt thuis ,in het kouder kikkerlandje ben.Nog veel plezier samen.Veel liefs en een dikke kus.
-
08 Maart 2013 - 14:37
Simone:
Jeej Yv en Bianca,
Wat een verhaal zeg, ik schrok wel even toen ik het las en ik kan me goed voorstellen dat het een enorme impact op jullie heeft.
Maar gelukkig zoals je zelf al schreef wel proberen de laatste weken te genieten en het positief af te sluiten!!!
Heel veel plezier nog en take care!!
X Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
