Gezegend

Lieve allemaal,

Bye bye vrienden, familie, medereizigers, koteka-mensen, iedereen, alles, mijn Indonesische telefoonnummer: bye bye Indonesie Ik mis je nu al.
Hello Thailand en Kimmerd.


Ik ben een gezegend persoon!
Ik ben hier, ik ben aan het reizen, ik ben MIJN droom aan het verwezenlijken.
Een maand Maleisië en Brunei, drie maanden Indonesië en tussendoor nog Singapore. Deze trip, bijna 4 maanden en 23 vluchten verder zit ik nu in Thailand met Kimmerd.
Zenuwachtig dat ik was om Indonesië te verlaten, maar vooral om haar weer te zien. Die vlucht duurde echt eeuwig voor mijn gevoel.
Gelukkig was mijn backpack meegekomen en snel op de band. Door de schuifdeuren en in de verte hoor ik iemand roepen: YV! "Rennnnnnennnnn", knuffelen, wat waren we blij en wat trokken we weer lekker de aandacht! Kimmerd was die ochtend al geland (ik 's avonds) en kwam me ophalen:)
De afgelopen 1,5 dag hebben we veel bijgepraat, gelachen en gehuild. Het lijkt soms een beetje onwerkelijk om aan de andere kant van de wereld elkaar te ontmoeten na 4 maanden. Blijf me af en toe knijpen Kim!

Gister nog in het ziekenhuis geweest in Bangkok. Niet schrikken, ik kreeg een medische keuring voor mijn visum voor Australië. Yes! Ik ben helemaal gecheckt en ik ben gezond. Wel fijn om dat te laten doen. En binnen een dag was mijn working- holiday visum binnen! :)

Bangkok is een stad om snel te verlaten. Het is erg wennen om weer in een ander land te zijn en de taal... daar is geen een touw aan vast te knopen.
Tijd om deze grote stad en al zijn uitlaatgassen weer te verlaten, vanavond stappen we in de nachttrein maar Chiang Mai. Opzoek naar de Thaise natuur en rust!

Maar nog even over Indonesië.
Zenuwachtig om Indonesië te verlaten, het klinkt gek. Misschien is zenuwachtig dan ook het verkeerde woord. Een brok in mijn maag, een brok in mijn keel, maar anders dan 2 jaar terug.
3 maanden, 5 eilanden, verschillende culturen en mensen.
Mijn ogen zijn weer geopend, maar ook gesloten door het vele lachen wat ik daar gedaan heb (jullie kennen mijn kleine oogjes?) (oké , flauw).
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, ik heb jullie natuurlijk al verteld over Sumatra, Java en Papua.
Laten we nu dan nog een klein beetje Java doen en natuurlijk Bali en Lombok, waar ik toch nog maar eens geweest ben.
Java, racisme? Ja, dat heb ik ondervonden. En naar mijn mening totaal onnodig (sowieso natuurlijk). Op Java gaat het om de Chinezen en de Indonesiërs.
Een Indonesiër voelt zich buitengesloten in een groep met Chinezen, want Chinezen vinden zichzelf beter en willen alleen met hun eigen "ras" omgaan.
Chinezen vinden Indo's schooiers en sommige nemen en het woord haat in de mond. Ohjohjoh...
Ik kan zeggen dat er zeker Indo's zijn die schooien, maar ik kan met meer zekerheid zeggen dat Indo's lief zijn en waar ze kunnen alles willen geven wat ze hebben, materieel, maar nog meer in expressie en liefde.
En de Chinezen-Indo's, zij zijn misschien meer verwend en hebben wat meer geld over het algemeen, maar het maakt ze er niet minder op. Tenminste de mensen die ik ken.
Laten we stoppen met iedereen over een kam te scheren! Dat haat ík nou.
Maar Java is vooral mijn eiland vol met vrienden en familie! Ik heb het weer geweldig gehad. Makasih you all!

Laten we het nu hebben over het "paradijs", Bali (paradijs voor de niet reiziger) en Lombok (puur paradijs). Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat ik zei: ik hoef echt niet meer naar Bali en/of Lombok. Dat vond ik niks, ik wilde naar Komodo eiland. Helaas was dat te duur in deze tijd (hoogseizoen) en ik had behoefte aan wat rust en strand. Ik besloot toch maar naar Bali te gaan. Daar waar Hindoeïsme het grootste geloof is en ik vast niet 5 uur 's ochtend wakker "gezongen" werd en waar ik in m'n bikini over straat kan lopen als ik zou willen.
Ik ben weer opzoek gegaan naar een couchsurfplek en door puur toeval of voorbestemd (net hoe je het interpreteert) kon ik bij Marisa slapen in Seminyak, Bali.
Geen "couch" available stond er op haar profiel, maar ik stuurde toch een berichtje. Gelukkig maar... De rest is geschiedenis.
Marisa is 29 en P.A. van haar baas die een boot heeft naar.... Komodo...
Ja, jammer genoeg zat het vol, anders konden we misschien gewoon mee;)
Maar goed, het klikte eigenlijk meteen. Praten, of eigenlijk ouwehoeren, lukte behoorlijk goed. Officieel is ze van Malang, Java, waar oma vandaan komt en ik dat weekend ervoor nog geweest was.
Dat ze P.A. is betekende eigenlijk dat ze maar 2 dagen in de week echt aanwezig moest zijn. Als ze internet en telefonisch bereikbaar was, was alles prima.
En dus hebben wij samen het eiland ontdekt op haar scootertje.
En dit keer niet naar de plekken waar je als toerist komt, nee, ook zij moest wat nieuwe plekjes ontdekken en ons motto was dan ook: let's get lost. I dont't care, I love it!
Maar natuurlijk ook wat toeristische plekjes gezien.
Bali is me zoveel beter bevallen! De geuren, de sfeer, alleen, net als 2 jaar terug, veel te veel blanken hahaha (sorry). Paradijs is het niet (meer).
Het paradijs, dat was eerder te vinden op Lombok. Zuid Lombok, want het westen was verschrikkelijk 2 jaar terug.
Verhalen vertelde me dat Kuta Lombok adembenemend mooi moest zijn. Dus het stond op de planning en Marisa wilde wel mee. Dus samen de boot gepakt en 5 uur lang op een houten bankje klotsend over de golven pijn lijden voor het goede doel: het paradijs!
Ja, dat was het eigenlijk best wel. Maar Kuta zelf niet zo, de omgeving naar het westen en oosten: wow! Zo puur nog.
Ons motto ging gewoon door, "let's get lost.
4 dagen paradijs, 4 dagen achterop de scooter touren van punt a naar b of iets ertussenin. Plekjes vinden waar (bijna) niemand komt etc.
Ik: "I have a strong desire to explore the world. Find places no one has even been"
Marisa was/is echt een goede chauffeur (noem je dat zo op een scooter?) ik voelde me meer dan veilig achterop. We hebben 1 kleine lichte uitglijder gehad op een zand-steenweggetje waar we voornamelijk om hebben gelachen.

2 weken verder, 2 weken een bed gedeeld met eigenlijk een wildvreemde 2 weken achterop gezeten bij mijn "zus". We hadden het zo nog een aantal weken volgehouden.
Ik was mezelf meer dan ooit. Geen idee of ze dit leest, maar voor het geval dat: terima kasih banyak kakak! Maar dat weet je wel.

Ja, ik moet me niet gedragen als een toerist. Ik moet me mengen tussen de locals en dan ben ik gelukkig, blij en kan ik een plek pas echt waarderen.
Daarom ging ik ook zo gemengd weg. Daarom is mijn gevoel misschien anders dan 2 jaar terug.
Het staat al op mijn lichaam, maar het is echt zo: saya cinta kamu... Ik hou van je. Ik hou van je, Indonesië.
Blijf zoals je bent, maar kijk uit met de verschillen op Java met de Chinezen en Javanen.

Nog een vraag als afsluiting:
wat is het met Indo's/ Aziaten die je na 1 kort gesprek vragen om je telefoonnummer, je Facebook of Twitter? Waarom verzoeken ze me om vrienden te worden op fb als ik ze niet ken (maar vrienden ben met een vriend van hun)?
Kan iemand deze vraag ajb beantwoorden? Hier kunnen ze me niet helpen....

Hakuna matata, no worries, alles gaat meer dan goed met me en ik heb zo goed als mijn besluit genomen of ik langer weg wil blijven of niet....

Genoeg "klef gedoe" en genoeg updates. Het wordt veel te lang en dan gaan mensen afhaken, dat moet natuurlijk niet.
Vertel me eens wat over het leven in Nederland!

Love, HM,
Vonn