NSW: finish. QLD:start!

Lieve allemaal,

De tijd gaat snel, het lijkt ook alsof we al heel lang onderweg zijn. We hebben al zoveel gezien en gedaan.
New South Wales (NSW) hebben we achter ons gelaten. 1,5 maand hebben we door NSW gereden, van de kust tot de outback en weer terug.
Nu zijn we in Queensland (QLD) waar we mijn familie hebben bezocht. Het is wel even fijn om onze hersenen wat rust te kunnen geven na al die nieuwe indrukken van awesome NSW.

Na mijn vorige verslag zijn we verder langs de kust om hoog gereden en toch wel hele mooie kuststroken gezien. Met uitstek de mooiste vond ik die bij het Royal National Park. Het oudste National Park van Australie, het ena oudste NP van de wereld, vernoemd naar de Engelse Koningin Elizabeth II
Buiten de adembenemende kustlijn viel het NP een beetje in het niets helaas. En dus besloten we om richting Sydney te rijden, weer even een bliksembezoekje brengen aan Bas en Vanya in hun nieuwe huisje. 2 dagen helemaal niks gedaan.
De hoofdzakelijke reden dat we daar heen gingen was omdat Danique wat boekjes had laten opsturen. Maar die boekjes waren er niet op tijd en we hebben ze dus gemist.
Het was echt heel fijn om weer even die kleine te voelen schoppen in Vanya's buik, maar voor mij was Sydney achteraf een slechte beslissing geweest. De dagen daarna was ik niet vooruit te branden, ik had nergens zin in, ik was chagerijning en niks was goed. En dat terwijl we op zo'n mooi stukje aarde waren op dat moment: Port Stephens, waar ze 40 meter hoge duinen hebben, waar je kon zandboarden, kameel rijden, dolfijnen spotten, maar waar we ook gezandstraald werden.
Erover praten was uiteindelijk de beste oplossing.
Na Port Stephens zijn land inwaarts gereden, op naar de Hunter Valley, op naar de wijngaarden. Nee, niet omdat ik alcohol nodig had, niet omdat ik wijn zo lekker vind, maar om een typisch Australisch uitstapje te maken. Wijn proeven in de Hunter Valley. Stiekem keek ik er een beetje tegenop, het zal vast hartstikke duur zijn en ik hou helemaal niet van wijn. Maar dat was onzin, ten eerste het koste ons helemaal niks en ten tweede, ik vond het gewoon hartstikke lekker... ahow. Al het ongezonde wat ik niet lekker vond lijk ik nu lekker te gaan vinden: wijn, chocolade... Deze reis doet ook slechte dingen met me.
Anyway, het wijnproeven was leuk, weer een ervaring rijker en we mochten achteraf nog een kijkje nemen in de fabriek hoe het allemaal in zijn werk ging. Ze waren op het moment dat wij binnenkwamen net de druiven aan het omzetten in alcohol met gist.
We besloten om nog verder landinwaarts te rijden, we wilde uiteindelijk naar Gunnadah, de Koala hoofdstad van Australie. Onderweg reden we langs mijnen, wat erg veel indruk op mij maakte. Gunnadah zelf was geen succes. Geen koala gezien, wel mega grote spinnen in onze auto en we werden aangevallen door mieren. Snel maar weer richting de kust, wat trouwens moeilijker bleek dan gedacht. Ik kan er hard om lachen, het was onze eigen stomme schuld. Wij wilde een detour doen om zo wat meer te kunnen zien wat veel mensen in onze positie over zouden slaan. Daarbij besloten we om het bordje "local traffic only" maar te negeren. En dat was een goede beslissing dachten we na een half uur, want er was niks aan de hand. We hebben zelfs nog even gestopt toen we in de verte een helicopter zagen vliegen die een bosbrandje bluste. Maar 15 minuten later bleek dat die bosbrand de reden was voor het bordje met "local traffic only"... Geen kant konden we meer op, behalve terug. 45 minuten voor niks gereden. Uiteindelijk zijn dat wel de leukste verhalen om te vertellen.
Na dit avontuur hebben we 4 nachtjes in Bonny Hills geslapen, het regende 4 dagen lang en hier hadden we een goede binnen keuken met banken en een tv. 4 dagen lang niks gedaan, toen toch maar besloten om verder naar het noorden te rijden. Helaas hebben we de regen best lang met ons mee genomen.

Het is fijn om te kunnen beslissen of we ergens langer willen blijven of niet, het is fijn om geen vastigheid te hebben. Vinden we het ergens fijn, blijven we nog langer en anders pakken we snel onze spullen en gaan we weer verder. Ons fijne plekje was in Lennox Head, 10 minuutjes rijden onder Byron Bay wat bekend staat als backpackerssurfparadijs.
En dat was het ook echt, de relaxte sfeer die daar hing, blotevoetenmentaliteit en geen enkele gloednieuwe dure 4WD te bekennen. We hebben een goedkoop surfbord aangeschaft en ik ben weer helemaal into het surfen! te leuk!
Dat was zo'n beetje het einde van NSW. Potsville is het laatste plekje waar we geslapen hebben in NSW en Tweed Head het laatste plekje waar we gestopt zijn voordat we QLD binnenreden.

Queensland, de provincie waar we weer wat familie opzochten. Mijn nicht Sacha, aangetrouwde neef Glen en hun 2 kinderen Zane en Anaie waren de eerste die een bezoekje van ons kregen. Locatie: Miami, ja nog steeds in Australie.
Sacha en Anaie had ik 1 keer eerder ontmoet, nog steeds een beetje aftasten dus hoe dat gaat. 1 ding is zeker, deze mensen zijn geweldig! Ik voelde me erg thuis en ik zou ze het liefst elke week zien. Ik heb me heel erg vermaakt, samen met Danique, maar ook me het hele/halve gezin. Naar het strand, Glen heeft ons geleerd om nog beter te surfen :), kijken bij Anaie haar danslessen tot stom op de bank een filmpje kijken.
Het was een hele fijne week, stiekem jammer dat we alweer verder moesten. Maar Bruno Mars en de hondjes stonden op me te wachten :)
Nog een bliksembezoekje aan mijn lieve oom en tante en door naar Brisbane.
Het was een fijn weerzien met Sean, maar vooral met Sarah. Met Sarah zou ik de volgende dag naar het Bruno Mars concert gaan, maar dat ging niet door.... 's ochtends vroeg kreeg ik 3 mails en een sms dat het concert afgelast was omdat Bruno ziek was. Het was verplaatst naar de donderdag erna. NEEEEEEEEE!!!! Dat kan niet, Sarah gaat op vakantie en dat betekend dus dat het sowieso voor haar niet door kan gaan. Ik zelf kon 3 dingen doen. Ik kon ook niet gaan en het geld terug krijgen, ik kon alleen gaan en 1 kaartje retouneren of iemand anders mee vragen. En aangezien ik toch heel graag wilde gaan, ik heb hier namelijk al een paar jaar naar uitgekeken besloot ik om iemand anders mee te vragen.
Ik had erg hoge verwachtingen van Bruno, dus ik ging met een grote glimlach die kant op. Maar ik ging met een nog veel grotere glimlach terug. Wat was dat een onwijs goed concert! Klein, maar groot. Groot, maar klein. Boven mijn hoge verwachtingen uitgestegen. We stonden best dichtbij het podium, maar het was niet duwend druk. Ik heb heerlijk gedanst en meegeblert :) Happy as Larry.

Uiteindelijk zijn Sean en Sarah dus op vakantie gegaan en wij passen op dit moment nog steeds op de honden.
2 weken niet veel uitgevoerd buiten het huis, af en toe boodschappen gedaan, de honden 2x per dag eruit en een dagje rond gereden opzoek naar werk. Maar vooral binnen gezeten, stom tv gekeken, niks doen, uren lange stiltes voeren en achter de computer, naar werk gezocht. Het was echt een stuk lastiger dan gedacht, het is namelijk erg droog waardoor de landbouw niet echt opgang komt. En landbouwwerk is wat we moeten doen om ons 2e jaars visum te krijgen. Eigenlijk gewoon het werk wat de Ozzies niet willen doen.
Sinds gister is het ons dan eindelijk gelukt, vanaf aanstaande dinsdag worden wij aardbeienexperts en zullen we verblijven in een werkhostel zo'n 2 uur ten noorden van Sarah en Sean, in the Sunshine Coast, aan de oceaan, met ons surfbord. Hopelijk wordt dat een fijn leventje.... (waarin natuurlijk wel hard gewerkt moet worden op het land).

In Australië heb ik veel familie wonen, familie die ik ken, familie die ik niet evht kende en familie die ik nog nooit gezien had.
Tijdens mijn reis door Australië tot nu toe heb ik (bijna) elk familielid hier mogen ontmoeten en ik ben met open armen ontvangen, keer op keer. Een ding is zeker, het maakt niet uit waar je opgroeid, genen zijn genen. We zijn allemaal afstemmelingen van oma Ida en opa Dick en ik kan zeggen "de appel valt niet ver van de boom".
Het is heel fijn om zo ontvangen te worden door iedereen, zo gastvrij, lief, open en hulpvaardig. En heel heel fijn om eindelijk mijn nieuwe oude familie echt te hebben leren kennen.
Dank jullie Vanya, Bas en Finn (die 24 februari de wereld voor het eerst heeft mogen bewonderen)
And thank you so much Sacha, Glen, Zane, Anaie, Rudy, Roselyn, Sarah, Sean (Monty, Frans, Anne, Katharia and Robert)
For your hospitality!!! I had a bless!

En jullie, lezers die precies andersom staan/liggen/zitten dan ik, bedankt voor het lezen van mijn blog en jullie aanwezigheid in mijn hart en hoofd!

Liefs, Vonn

Hakuna Matata