Afscheid, reünies, reizen

Familie, vrienden, iedereen!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik via deze weg iets van me heb laten horen. Ik weet niet waarom maar ik vind het deze keer moeilijk om te beginnen.

Het gaat nog steeds goed met me!
Op dit moment ben ik niet meer aan het werk, maar weer lekker aan het reizen, samen met Britt. En we maken weer wat mee samen! Maar laat ik beginnen waar ik de vorige keer geëindigd ben.

Ik ben nog steeds in Indonesië, ik heb mijn fijne tijd in Yogyakarta afgesloten en mijn tijd van reizen en herenigingen is gekomen.
De mensen die me een beetje kennen weten dat ik veel kan huilen, nou dat heb ik gedaan hoor, overuren hebben mijn traanbuizen gemaakt. Van verdriet, maar vooral van geluk.
Ik heb eerst afscheid moeten nemen in Yogyakarta. Het was een moeilijk afscheid van mijn familie bij de warung.
Bij het afscheid van het weeshuis had ik minder moeite. Maar ik denk wel dat we het goed afgesloten hebben, ook voor de volgende vrijwilligers.

Na al het afscheid nemen was het tijd voor de eerste hereniging: Britt. Ik had haar al gewaarschuwd dat ik haar een dikke knuffel zou geven, maar Britt was goed voorbereid... Niet ik stond op haar te wachten, maar zij op mij, met een knuffelolifantje haha. Daar heeft ze zich goed vanaf gemaakt.
Zoals bekend is er bijna geen dag dat je niks meemaakt als je met Britt bent/reist. Ja, het begon meteen. We zaten in de taxi naar het hotel en ik kreeg een smsje dat de gevangenis in Medan, waar we dus net aan waren gekomen, afgebrand was en dat vele gevangenen en terroristen ontsnapt waren.... Goed begin.
Gelukkig hebben we daar niks van meegekregen, maar Medan is niet zo'n fijne stad. De eerste avond werden we een korte tijd achtervolgt door een heel klein dakloos vrouwtje, die geld wilde. Met mijn geschiedenis in Brazilië heb ik het wel even in mijn broek gedaan.
De tweede dag zaten we in een motorbecak en toen wilde iemand achterop een passerende motor Britt haar tas uit haar handen jatten. Maar Britt heeft even haar nagels uitgezet, dus het lukte niet. Medan, een lelijke en niet zo'n veilige stad.
We waren het goed zat, dus we zijn de stad uit gevlucht naar de jungle en naar een meer dat gecreëerd is door een vulkaan. Die twee plekken waren geweldig! Lekker genoten van de natuur en het hoogtepunt op Sumatra voor mij waren de wilde orang utangs en andere apen in de echte jungle, zo dichtbij en zo rustgevend.

De tweede hereniging stond op het programma. Sumatra was kort maar krachtig.
We vlogen naar Surabaya, Java, daar waar onze vrienden van het project van 2 jaar geleden wonen (gedeeltelijk). Die avond werden we herenigd met 3 meiden en de volgende dag met de rest van de groep (op 3 na) was iedereen vanuit alle hoeken en gaten gekomen. Ik heb gehuild van blijdschap, ik kon bijna niet meer stoppen. Net als bij de hereniging die dat weekend plaats vond in Jatiwekas met mijn familie bij wie ik een maand gewoond heb toentertijd.
Twee jaar terug heb ik een school gebouwd in dat dorpje, helaas is die school nog steeds niet af. Ze zijn iets verder gekomen maar er moet nog veel aan gebeuren. Het lijkt nu eerder een vuilstortplaats. Zonde en ik baal daar best van!

Oja, ik moet jullie nog iets vertellen. Kennen jullie de Bucketlist? De lijst waar dingen opstaan die je voor je dood gedaan wil hebben!? Zo'n lijstje heb ik ook in mijn hoofd zitten. En op dat lijstje staat: meedoen aan de Ramadan. Dat heb ik dus gedaan, ik heb meegedaan aan de Ramadan dit jaar, of eigenlijk half, want ik heb wel water gedronken gedurende de dag.
De kilootjes die ik er bij de warung aan gegeten had zijn er weer af.
Het was een leuke, aparte, goede ervaring en het koste me eigenlijk weinig moeite, op een dag na. En dat was in Jatiwekas. Ook al doet het hele dorp daar ook aan Ramadan, toen we onverwachts aankwamen werd er snel van alles klaar gemaakt en op tafel gezet. Pisang goreng, soto, bahmi, zeg maar alles wat ik héél lekker vind en graag eet. Ik was jaloers op iedereen die wel "mocht" eten, maar ik hield vol tot zonsondergang. Nadat we 3 huizen bezocht hadden waren echter de rollen omgedraaid en waren de andere jaloers op mij, ze zaten zo ontzettend vol dat ze bij het ene laatste huis gezegd hebben dat zij ook aan de Ramadan deden.
Het was een fijne dag, goed om te zien dat mijn familie nog gelukkig is en dat ze gezond zijn. Mijn Indonesische zusje van bijna 3 hangt nog lekker aan de borst, maar dat schijnt meer dan normaal te zijn hier.

Na een weekje Surabaya met tussendoor nog een kleine 2 dagen Singapore (wat ook echt niet langer had gehoeven), zijn Britt en ik naar Papua gevlogen. En wederom zouden wij ons niet zijn als we weer eens problemen hadden met het vliegtuig. Het vliegtuig was stuk en we hadden 9 uur vertraging...

Maar goed nu Papua, nog steeds Indonesië, maar wat een verschil. Papua is leeg, Papua is duur, Papua is gevaarlijkerer, maar bovenal, Papua is mooi! Nog nooit heb ik gezien wat ik in Papua heb gezien.
Voor mijn gevoel is het een apart land en hoort het niet bij Indonesië. En zo voelen de Papuanen dat ook.
Om te beginnen, wat een onwijs mooi landschap! Nergens heb ik dat eerder gezien. Daarbij is er bijna geen weg te vinden in Papua. Als je van een stad naar een andere stad wil moet je met het vliegtuig of met een schip/boot. Wow, ik ben nog steeds onder de indruk. De vele eilandjes die in de meren liggen zijn omsingelt met huisjes. Nee, niet in het midden van het eiland, maar allemaal aan het water. Soms zag ik in de middle of nowhere weer een paar huisjes langs het water staan en ik vroeg we af, waarom daar?
In Papua ligt de Baliem Valley, zo'n 63 jaar geleden is die Valley ontdekt en daar leven mannen die enkel gekleed zijn met een peniskoker en de vrouwen met een rokje.
Nu is dat iets anders, de meeste hebben kleren aan, maar er zijn -vooral oude mannen- die nog altijd rondlopen met enkel de koker die vastgebonden zit met 2 touwtjes: 1 om de ballen en 1 om de middel.
Wat een ervaring!
We hebben deze valley bezocht samen met 4 Duitse mannen van 59 tot 63 jaar. We wilde eerst met een tourguide gaan vanuit Jayapura (de hoofdstad), maar we hadden niet echt vertrouwen in deze man en toen we de mannen tegen kwamen vroegen ze of wij niet met hun meewilde. Het moest zo zijn! Het waren/zijn lieve, aardige, humoristische mannen die om het jaar met elkaar een reis maken. Echte vriendschap waar vele van kunnen leren. Maar goed, echte vrienden, blijven vrienden
En we konden elkaar goed gebruiken. Doordat we met zijn 6e waren,waren de tours/trips/treks goedkoper, wij voelde ons een stuk prettiger met 4 mannen om ons heen (want echt veilig voor 2 meisjes alleen schijnt het niet te zijn) en ik spreek de taal ondertussen goed genoeg om ons daar te kunnen redden, aangezien er niet echt Engels sprekende mensen zijn in Papua.

We zijn in de Baliem Valley naar een groot meer gegaan met een jeep waar we af en toe locals (Dani people) oppikte die een stukje met ons mee wilde rijden.
We hebben een tweedaagse trek gedaan naar een dorpje waar we geslapen hebben in hutjes en we ons tussen de locals bevonden.
En we hebben een dorpje bezocht waar ze de overleden chief gemummificeerd hebben en de Dani people nog redelijk "naakt" rondlopen (maar ik denk dat dat voornamelijk voor de toeristen gedaan wordt, alhoewel er wel echt mensen zijn die continu "naakt" rondlopen).
Wat opviel gedurende de kleine week dat we er waren, was dat de kinderen vaak snotneuzen hadden, het moeilijk te zien was of het kind een jongen of een meisje was, dat de vrouwen hier roken (bijna nergens in Indo roken de vrouwen) en dat de mensen hun leeftijd niet weten. Waarschijnlijk omdat ze niet kunnen tellen....
Wat een ervaring! Wat een bijzondere, spannende, leuke, avontuurlijke, rijke, mooie, internetloze (gelukkig) ervaring.
Als we geweten hadden dat Papua zo mooi geweest was hadden we langer gebleven en harder gespaard, want het is toch wel heel duur.... Helaas. Maar echt een aanrader voor iedereen die geld heeft haha.

Lieve allemaal, ik ben op dit moment weer in Surabaya waar we even bijkomen van de vele indrukken die ons de afgelopen weken tegemoet gekomen zijn. Zaterdag gaan we naar Malang, waar mijn oma vandaan komt. Dinsdag vertrekt Britt weer naar Nederland en ga ik dan alleen voor ruim 2 weken Indonesië rondtrekken voordat ik naar Thailand vertrek, naar Kimmetje:)

Het was fijn om alleen in Maleisië te reizen en vele nieuwe mensen te leren kennen, om in Yogyakarta een nieuw leven op te bouwen met nieuwe vrienden en familie. Maar het is ook fijn om weer even te zijn met iemand die je al kent, van wie je weet dat je met bijzondere verhalen thuiskomt en met wie je niet de standaard eerste gesprekken voert. Thanks Britt voor de humor, de avonturen, de tranen, alles!

Hakuna Matata!

Liefs Vonn

Ps. Ik ben nu op een punt van mijn reis belandt dat ik niet zo goed weet wat ik ga en wil doen. Mijn plan was om een jaartje weg te gaan, maar ik wordt steeds in verwarring gebracht om het jaar langer te maken, of toch niet....
Tijd om daar eens rustig over na te denken.

<3 Take care iedereen!
HM