Door een scherm / Through a screen

DUTCH BELOW

----------------------------------------------------------------------------------------

There is an eyelash resting on my fingertip, I tell Sarah: “make a wish”. She thinks about it and says: “but it’s your eyelash”.
“But Sarah, I don’t have anything to wish for…..”


I know why I love this country.
Living life with my sunnies on my nose. Since October 27th I got back to the life where I can wear my sunnies every single day. Every day I am able to see this beautiful world (Australia) through the screens of my sunnies. Because you absolutely need them here with the ozone hole.
Life through the screens of a (video)camera, slightly less beautiful.

We all want to capture that moment, showing others what a wonderful life we have. But I think it’s not strange at all. The photos and films can help you to get back to the real memory you have of that moment, so I learned from a very good friend.
The last two months I lived my life looking through the screens of my sunnies and through the screens of my camera. When I look at my photos and films I remember the many, many beautiful places and things I have seen. But I realize now, that photo isn’t as beautiful as it was in real life –by far-.
Even the dark, black sky with clouds that have thunder in them –the less beautiful side- wasn’t as ugly in the photo as it was in real life.
Knowing that we couldn’t photograph the sky full of (shooting) stars, we didn’t even try it. Those moments are the best. The moment that I crouch down to enjoy the wild dolphins or watch the ocean banging against the cliff. That moment that I climb up a 70 meter tall tree filled with adrenaline, something that I couldn’t do and didn’t dare do through the screen of my camera. That moment where I physically and mentally crossed my personal boundaries when I climb up a mountain of 1545 meters without security. The moments I am in the car with Kimmy, where we are having the most fun.
The moments I couldn’t capture through a screen are the best ones and those memories are written in my journals.

But still, life through a screen is beautiful. I enjoy looking at my photos that I took in the Netherlands. I love it if I can show someone a photo or film about my life here. As long as I keep in mind that there is also a life that has to be lived through the screens of my sunnies. And that life is actually (a bit) better.

I created fantastic new memories the last two months with Kimmy. We discovered more than 10.500 kilometres of pavement together. I saw the most beautiful places of Australia with Kim. I finished my road trip around Australia, full circle. New South Wales, Queensland, Northern Territory, Western Australia, South Australia, Victoria and Tasmania, the 7 states of Australia spoiled me and gave me friends for life.
Kimmy is on her way to the Netherlands now and I am at Sarah’s and Sean’s place. It’s time to start a new chapter in my life with all those amazing memories (written, thoughts, photos and films): “How do I become an Aussie?”
Hakuna matata.


Love, hug
Vonn


Maybe I do have a wish….. but I know that wish will never come true. So I rather give my wish(es) to someone else. Happy new year, may all your dreams and wishes come true.

-----------------------------------------------------------------------------------------


Er zit een wimper op mijn vinger, ik zeg tegen Sarah: “make a wish”. Ze denkt en zegt: “But it’s your eyelash”.
“But Sarah, I dont have anything to wish for…..”


Ik weet waarom ik van dit land houd.
Het leven door een zonnebril. Sinds 27 oktober heb ik dit leven weer opgepakt. Elke dag mag ik aanschouwen hoe mooi de wereld (Australië) is door de schermpjes van mijn zonnebril. Want die heb je echt nodig met het gat in de ozonlaag hier.
Het leven door de schermpjes zoals de (video)camera, iets minder mooi.

We willen alles maar vast leggen, laten zien wat voor mooie dingen we meemaken. Wat natuurlijk niet gek is, want het zijn de foto’s en filmpjes die echte herinneringen kunnen ophalen zo leerde ik van een hele goede vriendin.
De afgelopen 2 maanden heb ik geleefd door de schermpjes van mijn zonnebril en door de schermpjes van mijn camera. Zoveel, zoveel mooie dingen gezien wat zo ontzettend mooi is als we het terug zien op de foto’s en filmpjes. Maar het besef is er nu. Het besef dat die foto lang niet zo mooi is, dan wat het in werkelijk was. Zelfs de donkere, zwarte lucht die onweer uitstraalt -de minder mooie kanten- zijn niet zo lelijk als ze in het echt waren.
Wetende dat we die sterrenhemel met vallende sterren waar we onder liggen niet op de foto kunnen krijgen en het dus ook niet proberen, zijn eigenlijk de mooiste momenten. De momenten dat ik op mijn hurken zit te genieten van dolfijnen of de oceaan die tegen de klif klettert. Het moment dat ik vol adrenaline een 70 meter hoge boom beklim, iets wat ik niet door een cameraschermpje kon en durfde te doen.
Het moment dat ik mijn mentale en fysieke grens overschrijdt als ik een 1545 meter hoge berg zonder zekering beklim. Het moment dat ik in de auto zit met Kimmy waarin we de meeste lol hebben.
De momenten die ik niet heb kunnen vast leggen via een schermpje zijn toch wel de mooiste en die herinneringen staan beschreven in mijn dagboekjes.

Maar toch, toch is het leven door een schermpje mooi. Ik geniet van het terug kijken van mijn foto’s uit Nederland. Ik geniet als ik een beeld kan laten zien over mijn leven hier.
Zolang ik maar weet dat er ook nog het leven is door mijn zonnebrilschermpje. Die is stiekem eigenlijk toch iets beter.

Fantastische nieuwe herinneringen heb ik gecreëerd met Kimmy de afgelopen 2 maanden. Ruim 10.500 kilometer wegdek hebben we samen mogen ontdekken. De allermooiste plekjes van Australië heb ik mogen zien met Kim. Ik heb mijn road trip door Australië afgesloten, de cirkel is rond. New South Wales, Queensland, Northern Territory, Western Australia, South Australia, Victoria en Tasmania, de 7 staten van Australië hebben mij meer dan verwend en hebben mij vrienden voor het leven gegeven.
Kimmy is onderweg terug naar Nederland en ik ben op het moment in Brisbane bij Sarah en Sean. Het is tijd om met deze geweldig mooie herinneringen (geschreven, gedachtes, foto’s en filmpjes) een nieuw hoofdstuk in mijn leven in te gaan: “hoe word ik een Aussie?”
Hakuna matata.

Liefs, knuffel
Vonn


Misschien heb ik wel iets te wensen… maar weet ik dat die wens nooit zal uitkomen. Dus geef ik ze liever aan iemand anders. Gelukkig nieuwjaar, dat al jullie wensen uit mogen komen!